Τα Τραγούδια του Τεκέ - Songs of Teke

Συνεχίζοντας τα σατυρικά τραγούδια ή τα τραγούδια με περίεργο θέμα απόφάσισα να συλλέξω μιά οκά από τεκετζίδικα τραγούδια δηλαδή νάχουν τη λέξη ΤΕΚΕ.
Υπάρχει ένα άλπμουμ με τίτλο "τα τραγούδια του Τεκέ" - καμμία σχέση.
Πρόσφατο το νέο σόφισμα της κυβερνήσης, για να ασχολείται η, έτσι κι’ αλλιώς, κατευθυνόμενη ενημέρωση, είναι η νομιμοποίηση των ναρκωτικών. Ενώ οι φόροι και τα μέτρα πέφτουν βροχή, τα κανάλια θα φιλοξενούν στα τηλεπαράθυρα, τους υπέρμαχους και τους πολέμιους της ελεύθερης χρήσης ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ και οι καυγάδες για την πρέζα δεν θα έχουν τελειωμό. Οι σύγχρονοι πολιτικοί, με δεδομένο ότι οι μερίδες του διανεμομένου άρτου έχουν περιορισθεί, τις υποκαθιστούν με περισσότερες και μεγαλύτερες δόσεις «θεάματος». Δεν πρόλαβε η κοινή γνώμη να αναρρώσει από τον κίτρινο πυρετό των ταξί και ήδη οι αιθέρες άρχισαν να γεμίζουν με καπνούς από τσιγαρλίκια, και τις αναθυμιάσεις του κυβερνητικού λουλά.
Όταν καπνίζει ο λουλάς
εσύ δεν πρέπει να μιλάς.
Κοίταξε τριγύρω οι μάγκες
κάνουν όλοι, κάνουν τουμπεκί..

αξέχαστος Γιώργος Μητσάκης

τεκές = Λέξη που πέρασε στα ελληνικά από τα αραβικά, μέσω τουρκικών [τουρ. tekke, το μουσουλμανικό μοναστήρι].
Στα νέα ελληνικά βέβαια, ο όρος δε χρησιμοποιείται με τη θρησκευτική του διάσταση, αλλά αναφέρεται στο καταγώγιο που συχνάζουν οι χασισοπότες και είναι γεμάτο καπνό από τους ναργιλέδες που «εργάζονται» αδιάκοπα.

Με άλλα λόγια, ο χώρος των «Μοιραίων» του Κ. Βάρναλη.

Στα συνοικιακά καφενεία, τα καταγώγια και τους τεκέδες του Πειραιά χτυπούσε
τις τρεις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα η καρδιά του ρεμπέτικου.

Αφηγείται ο Νίκος Μάθεσης:

Τότες ο Πειραιάς ήταν πολύ άγριος….

Παράγκες, τεκέδες, εμπόριο ναρκωτικών στο φόρτε, μπουρδέλα, αγαπητικοί, κακοποιοί, λαθρέμποροι, μάγκες, νταήδες, μπερμπάντηδες, πρεζάκηδες, χασικλήδες, μαχαιροβγάλτες, σκυλόμαγκες, ντερβισόπαιδα, αποφάγια μάγκες…. Όσο για ντεκέδες από την Πειραϊκή, Παναγίτσα, Άγιο Νείλο, Γύφτικα, στο Χατζηκυρειάκειο, στην Τρούμπα και όσο πιο πέρα πήγαινες, Άγιο Διονύση, εκεί φουμάρανε στο δρόμο. …, σε κάθε καταγώγιο και σε κάθε καφενείο έπρεπε να είναι κρεμασμένα 3-4 μπουζούκια και μπαγλαμάδες για το σκυλολόι (πελάτες) που εσύχναζαν μέσα, όχι όμως στα κεντρικά, μόνον στα συνοικιακά. Διότι για να είχες τότε καφενείο, έπρεπε να ήσουν μούτρο, δηλαδή να ήσουν του κουρμπετιού και να είχες εγκληματίσει απαραιτήτως. Σε αυτά τα καφενεία, δε σταματούσε μέρα-νύχτα το μπουζούκι από τους κοπρόμαγκες και τους γνήσιους μάγκες. Επίσης στου Καραϊσκάκη, στα υπόστεγα στον Πειραιά, στου Τσελέπη, το μπουζούκι ήταν στην ημερήσια διάταξη, πενιές της φυλακής από ανέκδοτους συνθέτες… Μέρα και βράδυ όπου και να πέρναγες, δηλαδή από καφενείο, άκουγες το κελάηδισμα του μπουζουκιού ή του μπαγλαμά και την μυρωδιά της ταλμίρας (χασίς) ή από αργιλέ ή από τσιγαρλίκι. Και αυτός που το έπαιζε δεν ήταν κανά παιδάκι, ήταν άνθρωπος της τούφας και το είχε μάθει στο σχολείο-φυλακή… Δεν υπήρχανε, τότες, μπουζουξήδες επαγγελματίες. Μόνο παλιοί μάγκες έπαιζαν μπουζούκι, παλιοί κατάδικοι, γεροντόμαγκες, παλιοί τεκετζήδες, μόρτηδες και άλλοι της πιάτσας... Οι τεκετζήδες ήταν μάγκες αλλά όχι νταήδες, δεν ήταν σκυλόμαγκες ποτέ. Ένας σκυλόμαγκας που είχε κάνει χρόνια στη φυλακή δεν έκανε αυτή τη δουλειά, να γεμίσει το λουλά, να τον ανάψει και να τον δώσει σ’ αυτόν που παρήγγειλε, σε άνα μαγκάκι που θέλει να βγει κι αυτός κάτι, να του κάνει τον υπηρέτη.

Φυσικά τα πράγματα δεν ήταν τόσο «ειδυλλιακά» όσο τα παρουσιάζει ο Μάθεσης.
Αρκετές φορές (η αστυνομία συνεργαζόταν με τους τεκετζήδες).
Όχι όμως για να πιάνει τους χασικλήδες, αλλά για να συλλαμβάνει τους κλέφτες. …

Οι τεκέδες στην Αττική ήταν πολλοί, οι περισσότεροι ήταν μέσα σε παράγκες στις φτωχογειτονιές Κοκκινιά, Κερατσίνι, Δραπετσώνα, Πειραιά, Πέραμα κλπ.
Ενδεικτικά αναφέρω μερικούς:

- Του Ζουάνου του Καλοκαιρινού, Του Ζάμπικου (στου Βρυώνη στον δρόμο που πάει για το Ζάνειο νοσοκομείο), Του Καρίπη (δίπλα στον παλιό επιβατικό σιδηροδρομικό σταθμό του Πειραιά προς τη Δραπετσώνα), Του Μάνθου, Του Κωλομπότη, Του Περδικάρη, Tου Περδικάκη ή Μπισμπίρα,Του Φώτη, Του Μαουνιέρη, του Γάκη ή Τάκη, του Ροϊδίτη, του Ντανάκουλη, του Μπάρμπα Σπύρου, της Μαριγώς, του Μπάρμπα-Γιάννη (στο Πασαλιμάνι), του Νικήτα, του Μπότακα, του Μαρκεζίνη και τόσοι άλλοι.

Το 1937 βγήκε στην παρανομία ο ναργιλές
και το 2010 το καημένο το τσιγαράκι!

Αν συνεχιστεί αυτό, τότε, όπως τραγουδούσαν κι οι παλιοί ρεμπέτες:
"Θα σβήσει το κορμάκι μας προτού να κλείσει χρόνος"...
Και ξεκινά η νέα χειμερινή σαιζόν ... για τις ταβέρνες και τα μπαράκια. Να δούμε

Ιδού λοιπόν τα τραγούδια:

Αξίζει να προσέξετε το Νο 14 με τον Μάριο Παπαδέα στο τραγούδι - σαντούρι και τους ΣανΤουρίστες του, αλλά και το Νο 24 (!) ένα καταπληκτικό αυτοσχεδιασμό του Νίκου Τατασσόπουλου και του Haig Yazdjian και τα δύο από παλιά LIVE στο Σεβάχ. (εδώ)