William Rousso - Blues Concerto (Classic Vs Blues)

Αφού πέρασε του Αγίου Δημητρίου και η παρέλαση καιρός να γράψω και εγώ λίγο γιατί τώρα μπήκαμε για τα καλά στον χειμώνα (την είχα κάνει "λούφα" που λέμε για λίγο καιρό ... αλλά δουλιές βλέπετε ... πότε ο τρύγος, πότε οι ελιές, πότε η καπνοαπαγόρευση, πότε το τραυματισμένο μου πόδι... αχ αυτές οι μηχανές ... πάντως τώρα όλα καλά)

Επιβιώσαμε και θα τον βγάλουμε και αυτό το χειμώνα
παρά την μελαγχολία που μας ταϊζουν πολιτικοί και κανάλια ..

Φτου γαμώτο έχουμε και τις εκλογές το ξέχασα.
Καλό είναι να τις ξεχάσετε και εσείς αλλοιώς ....
Θα είστε αρχιτέκτονες της τύχης σας.

Επειδή χειμωνιάζει λοιπόν είπα να αναφερθώ σε καμμιά πιό σοβαρή μουσική που ακούγεται καλύτερα τις κρύες νύχτες. Ιδού λοιπόν κάτι από τα παλιά διαμάντια μου.
Κλασσική ... ναι μην κάνετε μούτρα κλασσική μουσική από την San Francisco Orchestra (όχι παίζουμε? ) καιρό είχα να προτείνω κλασσικό θέμα.. Τώρα για να ηρεμήσετε θα σας πώ ότι είναι πιό πολύ μπλούζ παρά κλασικό θέμα και τι μπλούζ αφού παίζει ένας κορυφαίος φυσαρμονικίστας ο Corky Siegel (δεν τον ξέρετε; ψάξτε παντού για δίσκους του)
Τον Δίσκο τον αγόρασα εντελώς τυχαία κάπου το 198? από την στοά της όπερας (πανεπιστημίου) γιατί τότε σαν μπουχτισμένος ροκάς της μεταπάνκ εποχής (τότε που βγαίνανε 100 συγκροτήματα την εβδομάδα και μας χαζέψανε) αποφάσισω να ακούσω κάτι πιό "σοβαρό" και είπα να ξεκινήσω από τον Gershwin και τη μουσική "Ενας Αμερικάνος στο Παρίσι" και μάλιστα πολύ καλή εγγραφή Deutsch Grammophon παρακαλώ.

Οταν πήγα σπίτι και άκουσα την Α' πλευρά δεν ενθουσιάστηκα (μάλλον έκλαιγα τα λεφτά μου) όταν όμως γύρισα την Β' πλευρά έπαθα ....

Εκεί λοιπόν υπήρχε ένα άλλο ανεξάρτητο έργο του William Rousso (μεγάλος αμερικανός κλασσικός συνθέτης) που λέγεται "Street Music ,Opus 65"
Από τις πρώτες νότες ανατρίχιασα γιατί μιά φυσαρμόνικα άρχισε να τα βάζει με ολόκληρη ορχήστρα και πραγματικά ο κος Corky Siegel τα καταφέρνει απίθανα να δίνει ύφος μπλούζ και να αντιπαλεύει τα καλοκουρδισμένα άπειρα όργανα της ορχήστρας.
Αφού συνήλθα τότε διάβασα καλά το οπισθόφυλλο για πληροφορίες και φυσικά έψαξα να βρώ και άλλα.
Ο κος Corky Siegel λοιπόν έχει κερδίσει διεθνή φήμη ως ένας από τους μεγαλύτερους δασκάλους φυσαρμόνικας blues του κόσμου - ακόμα είναι συνθέτης, blues πιανίστας, τραγουδιστής / τραγουδοποιός, και πρόσφατος νικήτής του Lila Wallace / Reader 's Digest / εθνικού βραβείου για τη σύνθεση μουσικής δωματίου.
Η σταδιοδρομία του άρχισε όταν ίδρυσε τη θρυλική Siegel-Schwall Band (με τον κιθαρίστα/τραγουδιστή Jim Schwall) και περιόδευσε τα μεγάλα rock club τις δεκαετίες του 60 - 70. Πρωτομπήκε στο μπλουζ μέσω της ενασχόλησής του, στο Peppers το διεθνούς φήμης κλαμπ μπλουζ, όπου δούλεψε με δασκάλους μπλουζ, όπως ο Willie Dixon, Little Walter, Muddy Waters, και Howlin Wolf.

Η Siegel-Schwall Band to 1968 και ................... πρόσφατα

Εχει 18 ηχογραφήσεις και πάνω από 35 επανεκδόσεις στις εταιρείες: Vanguard, RCA, Alligator και Gadfly Records, και δύο άλμπουμ projects για την διάσημη σε κλασική μουσική Deutsche Grammophon. Σε ολα αυτά τα χρόνια συνεργαστηκε με μεγαθήρια της ροκ-μπλούζ σκηνής όπως Paul Butterfield, Harvey Mandel, Nick Gravenitis, Garry Goldberg, John Cipolina, The Flock κλπ. Μέχρι τώρα δε παραμένει Μουσικός Διευθυντής για το ραδιόφωνο WXRT.

Η έμπνευση όμως της Deutsche Grammophon να χρησιμοποιήσει τον Corky Siegel σαν σολίστα στο έργο "Street Music ,Opus 65" (1973) και ακόμα σε 2ο γύρο να αναθέσει στον William Russo να γράψει τρεις συνθέσεις για Blues Band και Συμφωνική Ορχήστρα όπου Blues Band ήταν η Siegel-Schwall Band (για τους οποίους το έργο γράφτηκε) με μαέστρο τον διάσημο Seiji Ozawa και την San Francisco Symphony Orchestra, ήταν πρωτοποριακή και έκανε πάταγο στις πωλήσεις (πήγε πολύ ψηλα στα Pop και Classic Billboard Charts). Eίχε «ένα πρωτοφανές μεταξύ γενεών αντίκτυπο στην αμερικανική μουσική σκηνή -. "Μουσικοκριτικός - Ντέιβιντ Sckolnik".
Το δεύτερο αυτό έργο του William Russo ονομάστηκε "Three Pieces for Blues & Orchestra - Opus 50" και έχει τους ίδιους εκτελεστές αλλά όχι μόνο του τον Corky αλλά όλη την μπάντα του.
Και τα δύο αυτά τα έργα κυκλοφόρησαν παρέα με νέο εξώφυλλο και Remastered κάπου το 2000 πάλι σε βινύλιο (πολύ σπάνιο) αλλά και CD.

Συνιστώνται σε όλους τους "Ροκομπλουζάδες" που αντιπαθούν την κλασσική
και σε όλους τους "Παρτιτουράδες" που αντιπαθούν την ρόκ. (here)

Υ.Γ. όσες φορές ακούω το φινάλε (4th Movement - Street Music) ο κακόμοιρος ο Corky μοιάζει με ναυαγό που χαροπαλεύει με την τρικυμία πιασμένος σε ένα ξύλο - η θάλασσα (ορχήστρα) τον σκεπάζει αλλά αυτός όλο και ξεπετιέται παίρνει ανάσες μέχρι που να τον κουκουλώσει. ΕΙΚΟΝΑ.