Joe Bonamassa (blues rock με μία δόση Ελλάδας.)

Ας μείνουμε Αμερική ... αλλά βαρέθηκα να γράφω όλο για ... Ρεμπετο-Καταστάσεις
το Σεβάχ είναι και ΡΟΚ, είναι και ΜΠΛΟΥΖ, είναι και ΕΘΝΙΚ... Ιδού λοιπόν κάτι άλλο...

Έχοντας ήδη καθιερωθεί ως ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών, ο Τζόε Μποναμάσα θεωρείται πλέον εκτός από χαρισματικός αστέρας της ροκ /μπλουζ σκηνής και εξαιρετικός στιχουργός και ερμηνευτής.
Η ιστορία του έχει ήδη αποκτήσει διαστάσεις θρύλου, ενώ η κυκλοφορία το 2009 του άλμπουμ του με τίτλο The Ballad Of John Henry αποτελεί το επιστέγασμα της εικοσαετούς καριέρας του ως επαγγελματία μουσικού, σημαντικό επίτευγμα για έναν καλλιτέχνη που είναι μόλις 33 ετών!
Παιδί θαύμα, από την ηλικία των επτά ετών ο Μποναμάσα εκτελούσε άψογα τα σόλο του Stevie Ray Vaughan, ενώ στην ηλικία των δέκα η φήμη του είχε ήδη φτάσει μέχρι τ’ αυτιά του B. B. King. Ακούγοντάς τον να παίζει, ο B. B. King δήλωσε: «το παιδί αυτό έχει απίστευτες δυνατότητες. Ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα. Είναι μοναδικός». Στην ηλικία των δώδεκα ο Μποναμάσα άνοιγε τις συναυλίες αυτού του θρύλου της μπλουζ και στη συνέχεια βγήκε σε περιοδεία με διάσημους καλλιτέχνες όπως ο Buddy Guy, ο Foreigner, ο Robert Cray, ο Stephen Stills, ο Joe Cocker και ο Gregg Allman.
Η δισκογραφική καριέρα του ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με τους Bloodlines, μια δυναμική ροκ /μπλουζ μπάντα, στην οποία συμμετείχαν ο γιος του Robby Krieger, ο Waylon, και ο γιος του Miles Davis, ο Erin. Το 2000 ακολούθησε το σόλο δισκογραφικό ντεμπούτο του, με τίτλο A New Day Yesterday, σε παραγωγή του θρυλικού Tom Dowd. Σύμφωνα με το allmusic.com η εκτέλεση του ομότιτλου κομματιού (μια παλαιότερη επιτυχία των Jethro Tull) «σε άφηνε άφωνο».
Το αμερικανικό περιοδικό Guitar Player τον αποκάλεσε πρόσφατα «καλύτερο κιθαρίστα της μπλουζ» (για το 2007 & 2008), ενώ το ηλεκτρονικό περιοδικό Blues Wax τον τίμησε για τρεις συνεχόμενες φορές –πράγμα μοναδικό στα χρονικά– με το βραβείο «καλλιτέχνης της χρονιάς».
Ο Μποναμάσα φημίζεται επίσης για τις τολμηρές διασκευές του, που περιλαμβάνουν το «Tea For One» των Led Zeppelin, στον δίσκο του You & Me (2006), και το «Ball Peen Hammer» του Chris Whitley, στον δίσκο του Sloe Gin (2007).
Στο The Ballad Of John Henry (2009), το ένατο σόλο άλμπουμ του και τέταρτη συνεργασία με τον Kevin Shirley, παραγωγό των Led Zeppelin και των Black Crowes, μπορεί κανείς να απολαύσει εξαιρετικές κιθαριστικές επανεκτελέσεις εκλεκτών κομματιών όπως το «As The Crow Flies» του Tony Joe White, το «Jockey Full Of Bourbon» του Tom Waits, το «Funkier Than A Mosquito’s Tweeter» της γνωστό από τον Ike και την Tina και το «Stop!» της Sam Brown.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε και το διπλό CD με τίτλο «Live From Nowhere In Particular», που περιλαμβάνει 13 τραγούδια σε ζωντανές εκτελέσεις από την περιοδεία του στη Βόρεια Αμερική το 2007. Σύμφωνα με το περιοδικό Guitar Player στο άλμπουμ αυτό «ο Τζόε παίζει με νεύρο, ένταση και άγριους ρυθμούς». Το CD περιλαμβάνει εκτελέσεις που φαίνεται πως θα αφήσουν ιστορία, ενώ εκθειάστηκαν από την πρώτη στιγμή από κοινό, κριτικούς και μπλόγκερς.
Ο Μποναμάσα γυρίζει τον κόσμο, δίνοντας κατά μέσο όρο 200 συναυλίες τον χρόνο! Το 2009 έκανε το συναυλιακό ντεμπούτο του στο Royal Albert Hall στο Λονδίνο, όπου αποθεώθηκε από το κοινό του (στη συναυλία συμμετείχε και ο Eric Clapton).
Και ερχόμαστε στο ελληνικό του στοιχείο. Το 2010 κυκλοφόρησε τον δίσκο "Black Rock" που ηχογραφήθηκε στο στούντιο Black Rock, της Σαντορίνης.
Παρότι μόνο 5 από τα 13 κομμάτια είναι γραμμένα από τον ίδιο, ο δίσκος παρουσιάζει απίστευτη συνοχή. Οι διασκευές του σε ξένα κομμάτια είναι (όπως πάντα) συγκλονιστικές. Ίσως να ξεπερνούν και τα original.Ο τύπος τα μεταλλάσσει τα τραγούδια. Βάζει το δικό του στίγμα,τα κάνει δικά του. Άλλωστε αυτό είναι το νόημα της διασκευής,έτσι δεν είναι?

Στην πρώτη κεραμίδα του album (4) “Quarryman’s Lament” ξεκινάει με νέι (κάτι σαν φλογέρα) και ακουστική κιθάρα! Στη συνέχεια ακορντεόν και μπουζούκι!!! Τέλεια φωνητικά! Πότε "παραπονιάρικα",πότε ήρεμα και απαλά. Ναι λοιπόν, ο Joe ξέρει και από folk. Και τα καταφέρνει άψογα! Άλλη μια τεράστια έκπληξη (6) “Bird On A Wire” (Leonard Cohen) Το τραγούδι ξεκινάει με κλαρίνο που δένει όμορφα. Εμπνευσμένοι αυτοσχεδιασμοί. Ωραία, αργή μπαλάντα, ό,τι πρέπει για να "σπάσει¨ο δίσκος. (8 ) “Night Life” (Willie Nelson) : "Alright" αναφωνεί με στυλ ο βετεράνος BB King! Ναι καλά ακούσατε. Ο άνθρωπος που ανακάλυψε τον 12χρονο τότε Joe Bonamassa και τον έπαιρνε μαζί του ως opening act στις συναυλίες του, κάνει την εμφάνισή του δανείζοντας την φωνή και την κιθάρα του. Μεγάλη τιμή και credit για τον ξανθομάλλη! Και τώρα η Ελλάδα ... (11) “Athens To Athens” Εδώ o Joe μας αφιερώνει ένα τραγουδάκι με πολύ αγάπη. Ακουστικό folk με μεσογειακές νότες από κλαρίνο και μπουζούκι. Φέρνει στο νου Zeppelin, αλλά με ελληνικό ταμπεραμέντο. Παρόλα αυτά, το "Black Rock", δεν περιορίζεται μόνο στην ένταξη ethnic στοιχείων στα τραγούδια που το αποτελούν. Εξάλλου, κάτι τέτοιο θα καθιστούσε τον δίσκο αρκετά μονοδιάστατο. Αντίθετα, ένα μεγάλο μέρος του, αποτελείται από κομμάτια σε κλασσικό blues rock ύφος, στο οποίο ο Bonamassa έχει αποδείξει πως είναι ειδικός.
Το "Black Rock" λοιπόν, συγκαταλέγεται στις ελάχιστες νέες κυκλοφορίες, που μπορούν να σε κάνουν ασυνείδητα να χαθείς στη μουσική τους. Αυτό διότι, είναι ικανό να ταξιδέψει τον ακροατή, τη μια στιγμή σε μια ερημική παραλία της Σαντορίνης με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και την επόμενη στιγμή σε ένα μικρό blues μαγαζί του Chicago, χωμένο στους καπνούς του τσιγάρου, πίνοντας το δυνατότερο ουίσκι.

Ακούστε το και βγάλτε τα συμπεράσματά σας. Κάτι μου λέει πως θα μας κάνει συντροφιά για καιρό. Highlight για το 2010!. Blues/Rock σε όλο του το μεγαλείο!

Μεγάλη τιμή για την Ελλάδα και ειδικότερα για την Σαντορίνη! Από το εξώφυλλο μέχρι το περιεχόμενο. Ακούγεται πως και ο επόμενος δίσκος του θα γίνει στα μέρη μας!. Αφού απέκτησε μια ιδιαίτερη σχέση με ανθρώπους εδώ, εύχομαι να τον βλέπουμε συχνότερα σε live. Και ποιοί ευθύνονται για την όμορφη αυτή παρέμβαση;
Στο κλαρίνο,φλογέρα,νεϊ ο Θανάσης Βασιλόπουλος και στο μπουζούκι ο Μανώλης Καραντίνης ..! εδώ