Μουσικό Ταξίδι στον Κόσμο
>> Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

και να "απολαύσετε" σπουδαίες μουσικές παράξενες σαν τα ταξίδια του Σεβάχ......
γιατί Σεβάχ σημαίνει ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ

Πολλές σειρές έχουν καταπληκτική μουσική που χαραμίζεται στην ένταση της πλοκής, της αγωνίας και της εικόνας. Καιρός λοιπόν να τις αναδείξουμε:Oι αψιλίες προβλέπεται να κρατήσουν για πολύ ακόμα στη χώρα μας... και επειδή απ'ότι είδα στα downloads, άρεσαν και η περίφημη ΔΟΣΗ δεν έρχεται αποφάσισα να συμπληρώσω το άρθρο με μερικά ακόμα αψιλο-τραγουδάκια.
(προμηθευτής ο φίλος μου Θανάσης Κουτσανδρέας).
Οι ΑΨΙΛΙΕΣ της συγκυβέρνησης φέρανε Γκρίνια, κόντρες, διαμάχες και πιθανόν διάλυση στα κόμματα. Ετσι είναι άμα υπάρχει ΦΤΩΧΕΙΑ φέρνει ΓΚΡΙΝΙΑ ... αλλά:

Μετά τον "μαθητή" του Μάνου Χατζιδάκι τον Rene Aubry, ας ακούσουμε κάτι αυθεντικό από τον ίδιο τον Δάσκαλο.
Με αφορμή δε την έξαρση του νεοναζισμού στην χώρα ας θυμηθούμε ένα κείμενο πιο επίκαιρο από ποτέ που έγραψε ο ίδιος λίγο πριν το θάνατο του, επιβεβαιώνοντας το ανθρώπινο βεληνεκές του Μάνου Χατζηδάκι :
Το κείμενο αυτό με τίτλο " Το πρόσωπο του τέρατος" αφορά στον εθνικισμό, το ναζισμό, τις εκδηλώσεις «κτήνους» και το
αντίδοτο αυτών, αποσπάσματα του οποίου παρατίθενται παρακάτω:
«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε
αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται
από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς
εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες
συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.
Ο Ρενέ Ομπρί γεννήθηκε στην Ανατολική Γαλλία και ξεκίνησε την καριέρα
του στα τέλη της δεκαετίας του 1970, συνθέτοντας μουσική για τα μπαλέτα και μιούζικαλ. Μια δεκαετία αργότερα έγραψε
μουσική για τις παραστάσεις του Φιλίπ Ζεντί, και σάουντρακ για τον
κινηματογράφο -όπως το «Killer Kid»- ενώ έχει στο ενεργητικό του περίπου είκοσι άλμπουμ.
Ο Ομπρί συνδυάζει την κλασική μουσική με το new age, τη ροκ, την world music και τη γαλλική παράδοση.
Συνδέoντας κλασικές αρμονίες με σύγχρονες ενορχηστρώσεις κατορθώνει και
δημιουργεί μέσα από κλασικές επιρροές μια εντελώς ιδιαίτερη δική του
μουσική που είναι συγχρόνως μια μουσική του κόσμου. Γράφει, ενορχηστρώνει, παίζει πολλά από τα μουσικά όργανα και παράγει μόνος του τα άλμπουμ του. Μπήκε για καλά το φθινόπωρο και εγώ περιμένω τα πρωτοβρόχια όπως κάθε χρόνο... για να ξεπλυθούν οι πλατείες, να μαζευτούν τα παιδιά και οι γριές μέσα, να κλείσουν τα υπαίθρια πάρανομα κιόσκια, να σας μαντρώσω μέσα μπας και ακούσετε καμμιά μουσική.
Με μιά συλλογή καθαρά σεβαχική (ανατολίτικη) ξεκινάω τη σαιζόν του ΕΝΔΟΝ, φυσικά αφού το Σεβάχ ξεκίνησε με παρόμοιες ανατολικές μουσικές και ΡΟΚ - πολύ ροκ που θα επανέλθει δριμύτερο αυτόν τον ΧΕΙΜΩΝΑ. Καιρό είχαμε να τα πούμε λόγω φόρτου εργασίας και α-διάθεσης - καύσωνα αλλά και εσείς λείπετε (δεν το πιστεύω για όλους αλλά όσοι ακόμα μπορείτε .? να περνάτε καλά, οι εναπομείναντες στο Αστυ θετική σκέψη και δημιουργία) όμως να, 15 Αυγούστου της Μεγαλόχαρης με έπιασε η έμπνευση με αφιέρωμα σε έναν καταπληκτικό κιθαρίστα...
Amancio D’Silva Γεννήθηκε στη Βομβάη της Ινδίας. Εφηβος πήρε την πρώτη κιθάρα του και επηρεαζόμενος από αμερικανούς τζαζ κιθαρίστες όπως ο Charlie Christian και Wes Montgomery που άκουγε στο ραδιόφωνο άρχισε να δημιουργεί τοπικές ομάδες τζαζ.
Το 1967, ταξίδεψε στο Λονδίνο με την οικογένειά του, κυρίως για να αναζητήσει ιατρική θεραπεία για το γιο του Στέφανο. Αυτός και η Ιρλανδή σύζυγος του Τζόις είχαν άλλα δύο παιδιά, τη Μαρία και τη Francesca. Εργάστηκε ως μουσικός σε διάφορα παμπ του Λονδίνου και συνεργάστηκε με κορυφαίους Βρετανούς
μουσικούς όπως Dον Rendell και Ian Carr.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η ΕΜΙ να του βγάλει το δίσκο Integration...introducing Amancio D’Silva, που έλαβε κριτικές ως μια μοναδική μίξη της jazz και του Ινδικού στυλ μουσικής.
Η επόμενη συνεργασία, ήταν το Dono Hum
(1969) με τον τζαμαϊκανό σαξοφωνίστα Joe Harriott, όπου ο Amancio έγραψε την πλειοψηφία των συνθέσεων, και πάλι
αντιμετωπίστηκε με θετικές κριτικές.
Ακολούθησε το Reflections...the romantic guitar of Amancio D’Silva (1971), με ορχηστρική υποστήριξη από Stan Tracey σε κλασικά τραγούδια του από Γκέρσουιν , Ellington, και άλλων.
Το 1972 δημιούργησε μια πρωτοποριακή ομάδα με τους Alan Branscombe, Kashev Sathe και John Mayer και το αλμπουμ Dream Sequence, by Cosmic Eye. Άλλες συνεργασίες την ίδια εποχή ήταν δύο άλμπουμ με τον κρουστό Guy Warren, Afro Jazz (1968) και The African sounds of Guy Warren of Ghana (1972).
O καλύτερος όμως δίσκος του ήταν το ατμοσφαιρικό Konkan Dance (1974) με συνεργάτες τους:e
Κάτι που δεν πρέπει να λείπει από ένα ανατολίτικο μπλόκ σαν το Σεβάχ είναι το άλμπουμ Anne Dudley & Jaz Coleman - Songs From The Victorious City Tales ... απορώ γιατί το είχα ξεχάσει.


© Blogger template Shiny by Ourblogtemplates.com 2008
Επιστροφή στην Κορυφή